susuzluğum dinmedi hala.düşlerin soğukluğundan mıdır ödenmiş kefaretlerimin bana kucak açmamasından mıdır?bilemedim.hep bir yerlere koştum ateşimle ama bir türlü dindiremedim sözümü geçiremedim.eğmedi eğemedi bir türlü kafasını öne içimdeki dizginsiz atlar.ben hiç korkmadım aslında.tuvallerim boş kaldı, ayağımın altındaki çanakları kırmışım görmedim.denizden gelen rüzgar okşarken saçlarımı hiç ağlamadım ağlama dedim yüreğime tut kendini.lakin pes! tüm kanallarımın baraj kapıları kırıldı artık dayanıcak beton kalmadı hüznümün hırsına.peltek bir tutku savurdu bir kenara usumu ve seslendim usulca boşluğa beni bırakma beni.. bırakma..