9 Mart 2009 Pazartesi

Sıkıyorum atlarımın dizginlerini süt kokulu utancımdan. Bir çocuk çığlığına hapsolmuş sevincim ve aman kırıldı kırılacak diye evhamlandığım kadınsı hüznümün ortak yapısı ruhumda elimi kolumu bağlayan ağzımı kapayan bu tatlı utanç. Bir düzine ben boğuşuyorum içimde duygularımla. Bazı anlar memnuniyetsiz ya da bazı anlar tatminkâr dışa vuruşlarımdan ibaretim. Yapılan tüm savaş birliğe dair. Bir kadının bir şekilde dirilişine… Zaman taviz verir mi? hayırsa hayır içinde de bir ihtimal arayacak kadar yırtıcı olmak lazım korkmadan kaçmadan dururken düştüğüm yerde. 20.Nisan.2007

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder